Çevrimdışı

Çağdaş dilbilim, Saussure'den beri iki dil kavramı arasında keskin bir ayrım çizer. Bu kavramlardan birincisi türümüz özelinde ve toplumlar genelinde gözlemlediğimiz dil olgusu'dur (Fr: "langage"). Bu olgu diğer türlerin iletişim sistemlerinden kapsamlılık, üretkenlik, işlevsellik vb. yönlerden ayrışır. İkincisiyse bu olgunun vücut bulduğu Türkçe, İngilizce, Fransızca gibi herhangi bir dil örneği'dir (Fr: "langue"). Her bir dil örneği diğerlerinden sesleri, sözcükleri, kuralları vb. yönlerden ayrışır. Dilbilimciler, dilden söz ederken bir dil örneğini değil dil olgusunu kastederler.[1]

Birçok çağdaş dilbilimci, Chomsky'den beri dili iki bağlantılı bir düzeyde kavrar. Bunların ilki harici dil (İng: "E-Language"), yani dilin kişiler arasında aktarılan ve paylaşılan düzeyidir.[2], [3] Harici dilin yapısı bir ses envanteri ve edim repertuvarını barındırır.



Sesler; dildeki anlamlı birimleri meydana getiren anlamsız yapıtaşlarıdır. Örneğin "çığ" kelimesi anlamlı bir birimdir, ancak onu meydana getiren "ç", "ı" ve "ğ" sesleri anlamsız yapıtaşlarıdır. Edimlerse dili kullanarak gerçekleştirilebilecek bilgi verme, harekete geçirme, tavır sergileme gibi davranışlardır. Örneğin "sağ ol" ifadesi dile getirildiğinde hitap edilen kişiye minnet gösterilmiş olur.

Dilin diğer düzeyi olan dahili dil (İng: "I-Language"), dilin kişi tarafından algılanan ve anlaşılan düzeyidir.[2], [3] Dahili dilin yapısı bir sözcük repertuvarını ve kural envanterini barındırır. Dildeki "baş", "-lık", "-çı", "at-", "-mak" gibi anlamlı biçimler (biçimbirim) sözcükleri meydana getirir. Kurallarsa bu biçimleri bir araya getirerek karmaşık dizimbirimler ortaya çıkarır. Buna karşın, Türkçe'nin kuralları "baş", "-lık", "-çı" biçimlerinden "başlıkçı" sözcüğünü üretebilir ama "*çılıkbaş" gibi bir sözcüğü üretemez. Benzer şekilde, bu kurallar "başlık atmak" dizimini oluşturabilir ama "*atmak başlık" gibi bir dizimi oluşturamaz.

Kabuk yaraya sadık değil...