Çevrimdışı

Hayatı yaşamanın iki yolu vardır;
Biri hiçbir şeyin mucize olmadığını düşünmek diğeri
her şeyin mucize olduğunu düşünmektir.”
Albert Einstein
Uyandığımızda aklımızdan geçen ilk düşünce nedir?
Gece uykuya dalmadan önce neydi aklımızdan geçen?
Araba kullanırken, yürürken, yemek yerken ya da birileri ile konuşurken?
Gökyüzündeki beyaz bulutları ya da dalındaki sapsarı katmerli gülü gördüğümüzde ona baktık mı? Sevdiğimiz kişi bize gülümsediğinde, hiç tanımadığımız biri kapımızı açtığında hızlıca gülümseyip, basitçe teşekkür edip geçtik mi?
Yaşamda bizi mutlu edecek mükemmel anları arar, kurgular ve hayal ederiz. Gelecekte ya da geçmişte yaşamaktan şu anı kaçırmaya eğilimliyiz.
Sertleşen dünyamızda yaşamak için güçlü ve sert olmak gerektiğine inancımız günden güne artıyor. Yaşamın zorluklarıyla savaşan bizler her şeyin en iyisine layık olduğumuza dair eminlikle yoksunluklarımızı sıralıyor, sahip olamadıklarımızı hayal ediyor ve kaderimizden ya da birilerinden şikâyet ediyoruz.
Mutluluğun sahip olduklarımızla değil, iç durumumuz, bilinç hâlimiz ya da yaşamı algılama penceremizle orantılı olduğunu hatırlamaya ihtiyacımız var.
Günün herhangi bir zamanında durup sahip olduklarımız ve yaşadıklarımızın değerini hatırlamaya ihtiyacımız var. Kaybettiğimiz zaman değil, henüz elimizdeyken, yaşarken…
Minnettarlık deyince iyilik bilmek, lütuf, nezaket veya şükran duymaktan bahsedebiliriz. Anın basit hissinin veya ara sıra duyulan şükran hissinin ötesine geçen çok yüksek duyguyu tanımlamak aslında kolay değildir.
Minnettarlık zamanları yaşadıklarımızın aklımıza değil kalbimize işlendiği zamanlardır. Zaman durur, yaşamın içinde zamansız bir zaman açılır, orda kalbimiz büyür, çiçeklenir, dışarı doğru taşmaya başlar. Hem güçle dolduğumuz hem hafif olduğumuz, mutlu ve tamlık anıdır. Kendimizle, diğerleri ve şeylerle bir olduğumuz büyülü bir teşekkür zamandır.
Birileri bize hayat verdi, öğretti, elimizden tuttu, anlattı, dinledi… Toprak bizi besledi, gökyüzü bizi kucakladı, su bizi arındırdı, güneş bizi ısıttı.
Biz birilerinin elinden tuttuk, koruduk, aktardık, sevdik…
Kavgaların, kıskançlıkların, kötülüğün ve çirkinliğin olduğu yerde her şeye rağmen güzellik, iyilik, cömertlik ve sevgi bizi bir arada tutuyor. Birbirimizle besleniyor, büyüyor ve yaşama anlam katıyoruz.
Yaşamın farklı zamanlarında tüm kalbimizle minnettarlık duyduğumuz birileri vardır. Hayatımıza dokunan, yaşamı anlamlı kılan, zor günlerimizi katlanılır yapan, zayıf anlarımızda güçlü hissettiren, güçlü anlarımızı paylaşan birileri mutlaka vardır.
Minnettarlığımızı dile getirmek aramızdaki bağa mühür basmaktır. Zamanın bir anında görünmez bağlarla birbirimize bir kez daha bağlanmaktır.
Teşekkürler güneş,
Teşekkürler toprak,
Teşekkürler anne,
Teşekkürler…

Kabuk yaraya sadık değil...